هر روز زندگیها مدرنیزه تر و وسایل آسایش و رفاه مردم فراهم تر از گذشته می گردد،دیگر از رنجهای نسل گذشته برای فراهم آوردن روزی بخور ونمیرکه باید ماهای سرد زمستانی را پشت سر می گذاشتند تا بهار و آبادانی برسند خبری نیست ،حقوق های آنانی که دارای اشتغالند چندین برابر بلکه غیر قابل مقایسه با گذشته است ،اما چرا زندگی ها آسایش روانی را در بر ندارند ،هر روز گرانی بیشتر و دویدن ها افزایش میابد،آمار پرونده ها هر روز ، روز افزون تر از گذشته و آمار طلاق بالا رفته ،و فرزندان محروم از وجود محبت آمیز پدر یا مادر بیشتر می گردد،عفت و نجابت رخت بر بسته ،و غیرت و مردانگی کم رنگ تر شده است،رشوه خواری و رانت بازی و بی احترامی به ارباب رجوع بالا ،و مسُولین نسبت به حقوق مردم بی تفاوت و بی اعتنا تر می گردند،احترام به پدر و مادر کم و رابطه بین افراد خانواده مختل گردیده ،برکات آسمانی و زمینی رخت بربسته و از نزولات آسمانی خبری نیست و صدها سوال دیگر.........

اما گویا پاسخ همه ی این سوالات یک کلید دارد وآن پاسخ خداوند در قرآن کریم است که فرمود ))من عرض ذکری فای له معیشۀ ضتکا ،هر آنکس که از یاد ما رویگردان شود زندگی بر او تنگ خواهد شد،))همه ی این مواد حاصل بی اعتنایی به ارزش هاست ،چه در مردم چه در مسُولین.

هییُت های مذهبی با خیمه های عزاداری و دعا های ندبه در کوچه و بازار جای خود را ب خیمه های رقص و پایکوبی با سر و صدای بالا تا ساعاتی از شب داده است ،و اختلاط زن ومرد و استفاده از مشرو بات الکلی و ... بی حیایی و بی غیرتی را به دنبال می کشد.

درست در شهری که به صدای اذان مسجد اعتراض میشود ،وندای الهی را خاموش میکنند ،که با کمال تأسف برخی ارگان های متولی هم دخیل بوده اند،و به جای آن کوچه و خیابان به خیمه های عروسی واگذار میگردد.

درست در زمانی که فتوای رهبر معظم انقلاب بر این است که صدای اذان از مسجد پخش شود،اذان تعطیل می گردد آن هم در شهری نام دارالمومنین را یدک می کشد !!!و اما سئوال اینست که کدام دارالمومنین

آنچه در خیابان های این شهر دیده می شود چیزی که نیست،مومن است ،که حتی حرمت ایام الله مانند ماه رمضان هم رعایت نمی شود.

مسّول فرهنگی جامعه کیست ،مجریان قانون کیانند ،و جایگاه دستگاه قضایی کجاست،یادش بخیر یک امیری در شیراز پیدا شده بود که دررأس دادگستری آن شهری بادو ماده قانونی138،140 قانون مجازات اسلامی، بساط سلب و آسایش مردم را از جامعه جمع کرد،اما گویا قوانین الهی و قضایی هنوز به این شهر نرسیده است .

شرمنده ایم از آخوند همدانی ،ملا حسینقلی ها وانصاری ها،چیت سازیان ها ،شهدای دیگر که جای قدم های آنان را آلوده کردیم، و آرمان های این عزیزان را به بوته فراموشی سپرده ایم.

آرزوی ما این است که مسئولین ومتصدیان امرنگذارند آرمانهای شهیدان مااز جامعه وداع کنند وباکمک به مجریان قانون خصوصا نیروی انتظامی، ساز وکار وزمینه رابرای برگشت به جامعه ی سالم فراهم نمایند ودیگر شاهد این همه توهین به ارزش های الهی در جامعه نباشیم وشب های شهرمان عاری از گناه وسلب آسایش عمومی باشد.