حکومت شیعی کشورمان تمام سعی خود را بر آن داشته تا آنجا که میتواند نحوه حکومت امیرمومنان علی(ع) را برپا کند و مبنا را مدل حکومتی ایشان گذاشته. مدلی که عدالت، آزادی، ساده زیستی مسولین و... در آن حرف اول را میزند.
اما در این راه کمبودهای بسیار و آشکاری وجود دارد که مانعی برای رسیدن به اهداف یک کشور شیعی که همانا به کمال رسیدن ملت است به حساب می آید. اگر مسئولین کشوری نتوانند همانند خادمان رده اول ولایت علی(ع) مجاهدت و تلاش ورزند چطور می خواهند سکان اداره کشور را به خوبی هدایت کنند و به سرانجام رسانند؟ مسئولین باید بین مردم باشند، باید همانند آحاد ملت معیشت خود را بگذرانند.
امام روح الله(ره) مگر نمیگفت:"آنهایی با ما خواهند ماند که طعم فقر و مستضعفی را چشیده باشند؟چطور مسئولینی که با ماشین های لوکس خارجی خود(آن هم در سال حمایت از تولید ملی...) در بالاشهرهای پایتخت جولان میدهند می توانند به فکر خانواده ای در روستایی محروم که از ابتدایی ترین امکانات معیشتی نظیر آب و برق محرومند باشند؟ آخر مسئولین حکومت شیعی را چه به اشرافیگری؟
کسانیکه ویلاهای شمالشان زبانزد عام و خاص است، کسانیکه ساحل دریا را هم خصوصی می کنند و بعد به اسم سازندگی و کلماتی که تنها برای منحرف کردن افکار عمومی از تخلفاتشان است می خواهند اداره کشور را در دست بگیرند؟ مگر به فرمایش حضرت آقا مال اندوزی حلال هم برای مسئولین حرام نیست؟
مسئولین را چه شده؟ مگر نه هنوز در جنگ احد هستیم؟! اگر به فکر مقابله و جنگ (نرم و سختش به کنار) باشیم، دشمن مجالی پیدا نخواهد کرد ولی اگر غنیمت چشممان را گرفت و بدنبال انباشتنش برویم -حال به هر بهانه ای نظیر آینده نگری- وای بر ماست، دندان پیامبر می شکند.... دشمن بدنبال همچین موقعیتی میگردد.
غنیمت و ثروت چشم مسئولان را کور کرده و توان دیدن مرگ کودکی چندساله به خاطر فقر را ندارند. وای بر ما که شبی را آسوده سر بر بالین بگذاریم در حالیکه کمی آنطرف تر خواب در چشم برادرمان کمتر جایی را داشته باشد...
کافیست نگاهی به پارکینگ یک وزارتخانه انداخت، دهها ماشین رنگارنگ خارجی به چشم می خورد. مگر اینها از پول بیت المال نیست؟ برای چه به یک بازیکن برای یک سال چندین میلیارد پول میدهند؟ آن هم از پول بیت المال و به همین خاطر صدها نفر امکانات ابتدایی ورزش را از دست می دهند و زیر چرخ سرمایه گذاریشان له می شوند، چه استعدادهایی که اینطور نابود می شوند. میلیاردرهایی که با خمس پولشان میتوان یک شهر را خرید، اگر خمسی در کار باشد...
این همه تجملات و بگیر ببندهای مسئولین و آقازاده های بدتر از خودشان نمی تواند احساس مسئولیت در قبال مردم را در وجودشان برویاند.آخر چگونه می شود در ویلایی زندگی کرد که پول برق یک ماهه اش هزاران برابر پول برق مورد استفاده ی یک خانواده متوسط(نه مستضعف) باشد و به فکر آنها بود؟ مگر می چشند طعم گرسنگی را که به فکر گرسنگان باشند؟ انقلاب اسلامی مسئول شکم باره نمی خواهد.
مگر نبود رجایی، مگر نبود دیالمه، مگر نیستند اشخاصی که به ساده زیستی در دل مردم جا گرفته اند و بدون هیچ تجملاتی در منصب های مهم کشوری خدمت می کنند؟
آخر چرا بهانه پول دوستی، زر اندوزی و تجملگرایی خود را حفظ امنیت می نامند؟ کدام امنیت؟!
با این افعال که نمی توان به قله رسید، ثروت اندوزی و به فکر ثروت بودن ممنوع است.
شرم بر شما باد...
« ... فذوقوا ما کنتم تکنزون »